- Ο Μάριο Μπανούσι περιέγραψε τη μετάβαση από την Αλβανία στην Ελλάδα ως παιδί.
- Η πρώτη του παράσταση ήταν αφιερωμένη στη μνήμη της μητριάς του.
- Ο σκηνοθέτης ένιωθε την ανάγκη για συλλυπητήρια αντί για συγχαρητήρια στην πρεμιέρα.
- Η θεατρική του τριλογία είναι εμπνευσμένη από την απώλεια των γονιών του.
- Το έργο του χαρακτηρίζεται από την επεξεργασία του προσωπικού πένθους μέσω της τέχνης.
Ο σκηνοθέτης Μάριο Μπανούσι βρέθηκε σήμερα καλεσμένος στην εκπομπή «Πρωίαν σε είδον», όπου προχώρησε σε μια βαθιά προσωπική εξομολόγηση για τη ζωή και την τέχνη του. Μιλώντας για τη μετανάστευση από την Αλβανία και τις οδυνηρές απώλειες των γονιών του, αποκάλυψε πως η πρώτη του παράσταση λειτούργησε ως ένα «μνημόσυνο» για το οποίο περίμενε συλλυπητήρια αντί για συγχαρητήρια.
Η σύγχρονη ελληνική θεατρική σκηνή βλέπει όλο και συχνότερα νέους δημιουργούς να μετατρέπουν το προσωπικό βίωμα σε καλλιτεχνική πράξη, αναζητώντας απαντήσεις σε υπαρξιακά ερωτήματα. Ο Μάριο Μπανούσι αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της τάσης, καθώς η δουλειά του διαπνέεται από την ανάγκη επεξεργασίας του πένθους και της μνήμης, συνδέοντας την καλλιτεχνική δημιουργία με την προσωπική του ιστορία και τις ρίζες του.
Η άφιξη στην Αθήνα και η αναζήτηση της ηρεμίας
Κατά τη διάρκεια της παρουσίας του, ο γνωστός σκηνοθέτης, όντας καλεσμένος στην εκπομπή «Πρωίαν σε είδον», αναφέρθηκε στα πρώτα του χρόνια στα Τίρανα και τη μετάβαση στην Ελλάδα σε ηλικία έξι ετών. Θυμήθηκε με συγκίνηση την άφιξή του στην Αθήνα κατά την περίοδο του Δεκεμβρίου, περιγράφοντας την αντίθεση ανάμεσα στον κόσμο που άφηνε πίσω του και τη λάμψη της στολισμένης πόλης. Όπως εξήγησε, η νέα του ζωή στην Ελλάδα του προσέφερε μια αίσθηση ηρεμίας και ασφάλειας που του έλειπε, παρά το γεγονός ότι η προσαρμογή σε ένα εντελώς νέο περιβάλλον ήταν μια πρόκληση.
Το θέατρο ως προσωπικό μνημόσυνο
Η συζήτηση στράφηκε γρήγορα στο θεατρικό του ξεκίνημα, το οποίο ήταν άρρηκτα συνδεδεμένο με μια οδυνηρή απώλεια. Ο Μάριο Μπανούσι αποκάλυψε ότι η πρώτη του παράσταση ήταν εμπνευσμένη από τον θάνατο της μητριάς του, γεγονός που του δημιούργησε μια παράδοξη συναισθηματική κατάσταση κατά την πρεμιέρα. «Για μένα η παράσταση ήταν σαν μνημόσυνο, περίμενα να ακούσω συλλυπητήρια αντί για συγχαρητήρια», ανέφερε χαρακτηριστικά, υπογραμμίζοντας το πόσο προσωπικό και επώδυνο ήταν το έργο που παρουσίασε στο κοινό.
Η τριλογία της απώλειας και η καλλιτεχνική δημιουργία
Ο σκηνοθέτης εξήγησε ότι η απώλεια δεν σταμάτησε εκεί, καθώς ο πατέρας του και η σύντροφός του έφυγαν από τη ζωή με διαφορά μόλις τριών ημερών. Αυτό το διπλό χτύπημα αποτέλεσε τον πυρήνα για τη δημιουργία της θεατρικής του τριλογίας, η οποία λειτουργεί ως ένας διάλογος με το παρελθόν. Ανάλογες προκλήσεις λόγω της καταγωγής και των βιωμάτων έχουν απασχολήσει και άλλους καλλιτέχνες, όμως ο Μπανούσι επιλέγει μια ωμή ειλικρίνεια που αγγίζει τα όρια της τελετουργίας.
Κριτικοί θεάτρου και αναλυτές της σύγχρονης δραματουργίας επισημαίνουν ότι η ειλικρίνεια με την οποία ο Μπανούσι προσεγγίζει την απώλεια προσδίδει στα έργα του μια σπάνια αυθεντικότητα. Η ικανότητά του να μεταβολίζει τον πόνο σε οπτική αφήγηση θεωρείται ένα από τα πιο δυνατά του σημεία, καθώς καταφέρνει να μετατρέψει το ατομικό τραύμα σε μια συλλογική εμπειρία για το θεατή.
Το μέλλον και η επεξεργασία του πένθους
Κλείνοντας την τοποθέτησή του, ο Μάριο Μπανούσι τόνισε τη σημασία της συνέπειας ανάμεσα στην προσωπική ζωή και την επαγγελματική πορεία. Όπως και άλλοι συνάδελφοί του, όπως ο Δημήτρης Φραγκιόγλου που βίωσε τον θάνατο του πατέρα του εν ώρα εργασίας, ο Μπανούσι βρίσκει στο θέατρο το καταφύγιο για να διαχειριστεί τις πιο δύσκολες στιγμές του. Η καλλιτεχνική του πορεία αναμένεται να συνεχιστεί με την ίδια εσωτερική αναζήτηση, προσφέροντας στο κοινό έργα που προκαλούν βαθιά συγκίνηση και προβληματισμό.
