Πίτερ Αρνέτ: Η ιστορική συνεργασία του θρυλικού ανταποκριτή με την ΕΡΤ στη Βαγδάτη

Ο θρυλικός πολεμικός ανταποκριτής Πίτερ Αρνέτ, ο οποίος απεβίωσε στις 17 Δεκεμβρίου 2025, συνέδεσε το όνομά του με μια από τις πιο εμβληματικές στιγμές της ελληνικής δημόσιας τηλεόρασης. Κατά την εισβολή στο Ιράκ το 2003, ο βραβευμένος με Πούλιτζερ δημοσιογράφος συνεργάστηκε στενά με τον Πάνο Χαρίτο, μεταδίδοντας τις εξελίξεις από την ταράτσα του ξενοδοχείου Palestine στη Βαγδάτη, σε μια στιγμή που η διεθνής δημοσιογραφία δεχόταν ισχυρές πιέσεις.

Η συνεργασία αυτή δεν ήταν απλώς μια τηλεοπτική σύμπτωση, αλλά το αποτέλεσμα μιας πολιτικής και δημοσιογραφικής κρίσης που συγκλόνισε τα αμερικανικά ΜΜΕ στις αρχές του 21ου αιώνα. Ο Αρνέτ, έχοντας ήδη στο ενεργητικό του 17 πολεμικές συγκρούσεις και ιστορικές συνεντεύξεις με τον Οσάμα μπιν Λάντεν και τον Σαντάμ Χουσεΐν, βρέθηκε στο στόχαστρο λόγω των δηλώσεών του για την ιρακινή αντίσταση. Η απομάκρυνσή του από το NBC άνοιξε τον δρόμο για μια πρωτοφανή συνεργασία με την ΕΡΤ, η οποία του επέτρεψε να παραμείνει στο πεδίο ως «ελεύθερος σκοπευτής» της ενημέρωσης, προσφέροντας στο ελληνικό κοινό μια μοναδική οπτική των γεγονότων.

Η απόλυση από το NBC και η «μεταγραφή» στην ΕΡΤ

Τον Μάρτιο του 2003, ο Πίτερ Αρνέτ προκάλεσε σάλο όταν, κατά τη διάρκεια συνέντευξης στην κρατική ιρακινή τηλεόραση, υποστήριξε ότι τα πολεμικά σχέδια των ΗΠΑ αποτυγχάνουν. Η κίνηση αυτή θεωρήθηκε παραβίαση της αντικειμενικότητας, οδηγώντας στην άμεση απόλυσή του. Όπως αναφέρει η Κ, ο Πάνος Χαρίτος βρέθηκε ξαφνικά να μοιράζεται την ίδια ταράτσα και την ίδια κάμερα με έναν ζωντανό θρύλο της δημοσιογραφίας. Ο Αρνέτ δεν πτοήθηκε από την απώλεια της στέγης του σε ένα μεγάλο αμερικανικό δίκτυο και επέλεξε να συνεχίσει το έργο του μέσα από τη συχνότητα της ΕΡΤ, με ταυτόχρονη διερμηνεία, προσφέροντας κύρος και εμπειρία στο ελληνικό δελτίο ειδήσεων.

Ο ανταγωνισμός και το «πεζοδρόμιο» της Βαγδάτης

Παρά τα 69 του χρόνια τότε, ο Αρνέτ διατηρούσε έναν αστείρευτο ανταγωνιστικό χαρακτήρα. Ο Πάνος Χαρίτος θυμάται χαρακτηριστικά ότι ο Νεοζηλανδός ρεπόρτερ ήθελε αρχικά να κρατά τα χαρτιά του κλειστά, μέχρι να βεβαιωθεί ότι ο Έλληνας συνάδελφός του δεν βασιζόταν σε πρακτορεία ειδήσεων αλλά στο δικό του ρεπορτάζ δρόμου. Ο Αρνέτ περιφρονούσε το λεγόμενο «room service journalism», την πρακτική δηλαδή των μεγάλων ονομάτων που μετέδιδαν ειδήσεις από την ασφάλεια των σουιτών τους. Αντίθετα, εκτιμούσε όσους «σκούπιζαν» τους δρόμους της Βαγδάτης, αναζητώντας την αλήθεια ανάμεσα στα διασταυρούμενα πυρά.

Διεθνείς αναλυτές και δημοσιογραφικοί κύκλοι επισημαίνουν ότι η στάση του Αρνέτ ανέδειξε τη σύγκρουση μεταξύ της εταιρικής δεοντολογίας και της ωμής πραγματικότητας του πολέμου. Η επιλογή του να συνεργαστεί με ένα ευρωπαϊκό δημόσιο δίκτυο θεωρήθηκε από πολλούς ως μια πράξη επαγγελματικής επιβίωσης αλλά και πολιτικής διαμαρτυρίας. Η δημοσιογραφική έρευνα και η ανάγκη για αδιαμεσολάβητη ενημέρωση ήταν οι κινητήριες δυνάμεις που τον κράτησαν ενεργό μέχρι το τέλος της ζωής του.

Η κληρονομιά ενός αυτόπτη μάρτυρα της Ιστορίας

Η διαδρομή του Αρνέτ ξεκίνησε πολύ πριν από το Ιράκ. Το 1960, για να στείλει ένα τηλεγράφημα για το πραξικόπημα στο Λάος, κολύμπησε στον ποταμό Μεκόνγκ κρατώντας το ρεπορτάζ στο στόμα του. Αυτή η σχεδόν υπαρξιακή ανάγκη για τη δημοσιοποίηση της αλήθειας τον συνόδευε σε κάθε του βήμα. Αν και το πέρασμά του από την ελληνική τηλεόραση ήταν σύντομο, αποτέλεσε μια ιστορική στιγμή όπου η ΕΡΤ έγινε το παγκόσμιο βήμα ενός ανθρώπου που αρνήθηκε να σιωπήσει. Ο Αρνέτ δεν αποχαιρετούσε ποτέ με το τυπικό «stay safe», αλλά με το προκλητικό «stay out in the street», υπενθυμίζοντας ότι η θέση του δημοσιογράφου είναι πάντα εκεί που γράφεται η Ιστορία.