- Η Ρένη Πιττακή εξομολογήθηκε ότι το τραύμα του γάμου των γονιών της την απέτρεψε από το να κάνει οικογένεια.
- Παρά τη στρατιωτική του ιδιότητα, ο πατέρας της ήταν καλλιτεχνική φύση και τη στήριξε στο ξεκίνημά της.
- Η ηθοποιός δήλωσε ότι πλέον κατανοεί τη φράση «ζωή σε λόγου μας», έχοντας συμφιλιωθεί με την έννοια του θανάτου.
- Παραμένει εξαιρετικά επιλεκτική στις θεατρικές της προτάσεις, αποφεύγοντας τη συχνή τηλεοπτική έκθεση.
Η σπουδαία ηθοποιός Ρένη Πιττακή παραχώρησε μια βαθιά εξομολογητική συνέντευξη, αποκαλύπτοντας τους λόγους που την οδήγησαν στην απόφαση να μην δημιουργήσει δική της οικογένεια. Μιλώντας για το τραυματικό παρελθόν των γονιών της και την εμβληματική πορεία της στο Θέατρο Τέχνης, η κορυφαία πρωταγωνίστρια μοιράστηκε τις σκέψεις της για τη φθορά του χρόνου και την τηλεοπτική πραγματικότητα.
| Θέμα Εξομολόγησης | Λεπτομέρειες |
|---|---|
| Οικογένεια | Συνειδητή απόφαση να μην κάνει παιδιά λόγω γονεϊκού προτύπου |
| Πατέρας | Στρατιωτικός με καλλιτεχνική φύση (ζωγράφος) |
| Τηλεόραση | Σπάνιες εμφανίσεις, επιλογή ποιοτικών προτάσεων |
| Τρέχουσα Παράσταση | Έξι μαθήματα χορού σε έξι εβδομάδες (Πτι Παλαί) |
| Στάση Ζωής | Αποδοχή της φθοράς και της θνητότητας με την πάροδο του χρόνου |
Η Ρένη Πιττακή αποτελεί ένα από τα πλέον εμβληματικά κεφάλαια του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου, έχοντας συνδέσει το όνομά της με τις χρυσές εποχές του Θεάτρου Τέχνης και του Καρόλου Κουν. Η καλλιτεχνική της φύση, όπως εξήγησε στην εκπομπή Buongiorno, ήταν εν μέρει κληρονομική, καθώς ο πατέρας της, παρά τη στρατιωτική του ιδιότητα, ήταν ένας άνθρωπος που ζωγράφιζε και αγαπούσε τις τέχνες, στηρίζοντας την επιλογή της να ακολουθήσει την υποκριτική σε μια εποχή που αυτό δεν ήταν αυτονόητο.
Το τραύμα του παρελθόντος και η συνειδητή αποχή από τη μητρότητα
Κατά τη διάρκεια της συζήτησης με τον Άρη Καβατζίκη, η ηθοποιός προχώρησε σε μια σπάνια προσωπική αποκάλυψη σχετικά με την απόφασή της να μην κάνει οικογένεια. Όπως εξήγησε, η επιλογή αυτή ρίζωσε μέσα της από την παιδική ηλικία, καθώς βίωσε έναν εξαιρετικά δύσκολο και αποτυχημένο γάμο μεταξύ των γονιών της. Η βαριά ατμόσφαιρα ασυμφωνίας που επικρατούσε στο σπίτι της λειτούργησε αποτρεπτικά, διαμορφώνοντας μια στάση ζωής που έθετε σε προτεραιότητα την προσωπική ελευθερία και την τέχνη.
Παρά την απόφασή της αυτή, η ίδια υπογράμμισε ότι δεν στερήθηκε τα συναισθήματα, δηλώνοντας χαρακτηριστικά: «Δόξα τω Θεώ ερωτεύτηκα». Η στάση της αυτή θυμίζει άλλες περιπτώσεις καλλιτεχνών που επέλεξαν τη μοναχικότητα ως μέσο αυτοπροστασίας, όπως η Μαργαρίτα Θεοδωράκη, αν και στην περίπτωση της Πιττακή η αιτία ήταν η ρεαλιστική παρατήρηση της οικογενειακής δυστυχίας.
Η επιλεκτική πορεία και η σχέση με την τηλεόραση
Σε ό,τι αφορά την επαγγελματική της διαδρομή, η Ρένη Πιττακή παραμένει πιστή στις αξίες της, αρνούμενη να ενδώσει σε προτάσεις που δεν χαρακτηρίζονται από αφοσίωση και ποιότητα. Παραδέχτηκε ότι η τηλεόραση δεν την προσεγγίζει συχνά, ενώ εξέφρασε τον θαυμασμό της για τους νέους ηθοποιούς που καταφέρνουν να ανταπεξέρχονται στους εξαντλητικούς ρυθμούς των πολλαπλών υποχρεώσεων.
Κύκλοι της θεατρικής αγοράς επισημαίνουν ότι η στάση της Πιττακή αντανακλά μια παλαιότερη ηθική του θεάτρου, όπου η προσοχή στη λεπτομέρεια υπερτερεί της μαζικής προβολής. Παρόμοια επιλεκτικότητα έχει επιδείξει και η Μπέτυ Αρβανίτη, η οποία επίσης εστιάζει σε συνεργασίες που έχουν ουσιαστικό καλλιτεχνικό βάρος.
Η συμφιλίωση με τον χρόνο και η φράση «ζωή σε λόγου μας»
Το πιο συγκινητικό σημείο της συνέντευξης ήταν η αναφορά της στη θνητότητα. Η ηθοποιός εξομολογήθηκε ότι στο παρελθόν η φράση «ζωή σε λόγου μας» την εξόργιζε, καθώς η νεότητα δεν επιτρέπει την εύκολη αποδοχή του τέλους. Ωστόσο, με την πάροδο των ετών, άρχισε να αντιλαμβάνεται το βαθύτερο νόημα της ευχής, αναγνωρίζοντας τη σημασία της συνέχειας της ζωής για όσους παραμένουν πίσω.
Αυτή η φιλοσοφική προσέγγιση έρχεται σε μια στιγμή που η ίδια πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Έξι μαθήματα χορού σε έξι εβδομάδες» στο θέατρο Πτι Παλαί, ένα έργο που πραγματεύεται τη φιλία και την ανθρώπινη επαφή. Η Ρένη Πιττακή συνεχίζει να δίνει το παρόν στη σκηνή, αποδεικνύοντας ότι η καλλιτεχνική φλόγα παραμένει άσβεστη, ανεξάρτητα από τη χρονική συγκυρία ή τις προσωπικές απώλειες που μπορεί να έχει βιώσει κανείς στην πορεία του.