Γιώργος Καπουτζίδης: Η τηλεόραση είναι πιο συντηρητική από το 2005 και η μάχη κατά της «ντροπής»

Ο Γιώργος Καπουτζίδης, σε μια βαθιά εξομολογητική παρέμβαση, αναλύει το κοινωνικό στίγμα που περιέβαλε τις ΛΟΑΤΚΙ+ ιστορίες στο παρελθόν και καταγγέλλει τον έντονο συντηρητισμό της σύγχρονης ελληνικής τηλεόρασης. Ο δημιουργός υπογραμμίζει ότι η σειρά «Σέρρες» λειτουργεί ως ένα θεραπευτικό εργαλείο ορατότητας για τη νέα γενιά, καλύπτοντας ένα κενό που ο ίδιος βίωσε ως «ντροπή» κατά τα νεανικά του χρόνια, ενώ επισημαίνει την ανάγκη για θάρρος στην τέχνη.

Η εξέλιξη της ελληνικής μυθοπλασίας τα τελευταία χρόνια δείχνει μια τάση προς τον ρεαλισμό, ωστόσο η δομική αντίσταση των παραδοσιακών μέσων παραμένει αισθητή. Η συζήτηση για την ορατότητα στην τέχνη — η οποία ορίζεται ως η δίκαιη και αυθεντική αναπαράσταση περιθωριοποιημένων ομάδων — δεν είναι απλώς ζήτημα αισθητικής, αλλά κοινωνικής δικαιοσύνης και ψυχικής υγείας για τους θεατές. Σε αυτό το πλαίσιο, οι αντιδράσεις των εφήβων για τις «Σέρρες» αναδεικνύουν το πόσο ζωτικής σημασίας είναι η αναγνώριση του εαυτού τους μέσα από τη μικρή οθόνη.

Η τηλεόραση ως καθρέφτης και τροχοπέδη

Ο Γιώργος Καπουτζίδης, μιλώντας στο περιοδικό «Λοιπόν», εξέφρασε την απογοήτευσή του για την τρέχουσα κατάσταση της τηλεόρασης, χαρακτηρίζοντάς την ως ένα μέσο που παραμένει συντηρητικό. Σύμφωνα με τον ίδιο, η τηλεόραση βρίσκεται σήμερα πιο πίσω από το 2005, μια εποχή που η αναζήτηση της νέας ιδέας ήταν ο πρωταρχικός στόχος των δημιουργών. Αυτή η διαπίστωση έρχεται να επιβεβαιώσει ευρύτερους προβληματισμούς για την ποιότητα του τηλεοπτικού προϊόντος στην Ελλάδα, όπου συχνά η ασφάλεια της πεπατημένης προτιμάται από το ρίσκο της καινοτομίας.

Ο δημιουργός τονίζει ότι, ενώ ο κόσμος προχωρά και οι κοινωνικές διεκδικήσεις ωριμάζουν, η τηλεόραση συχνά αρνείται να ακολουθήσει. Η έλλειψη θάρρους στη διεκδίκηση νέων αφηγήσεων δημιουργεί ένα κενό, το οποίο έρχονται να καλύψουν άλλοι χώροι, όπως η μουσική και το θέατρο, όπου η ελευθερία έκφρασης φαίνεται να είναι πολύ πιο διευρυμένη.

Από τη «ντροπή» στην ορατότητα των «Σερρών»

Αναφερόμενος στα δικά του βιώματα, ο Καπουτζίδης περιγράφει μια εποχή σιωπής. «Όταν μεγάλωνα, δεν υπήρχε καμία ιστορία σαν τις Σέρρες, υπήρχε ντροπή», σημειώνει χαρακτηριστικά. Η απουσία προτύπων και η κοινωνική καταπίεση ανάγκαζαν τους ανθρώπους να κρύβουν την ταυτότητά τους. Η σύγκριση με το παρελθόν είναι αναπόφευκτη, αν αναλογιστεί κανείς ότι ακόμη και η ενσάρκωση γκέι χαρακτήρων πριν από δύο δεκαετίες θεωρούνταν παρακινδυνευμένη κίνηση για την καριέρα ενός ηθοποιού.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις κοινωνικών ερευνητών, η αναπαράσταση στην τέχνη λειτουργεί ως καταλύτης για την αποδόμηση των στερεοτύπων. Η δυνατότητα των νέων ανθρώπων να βλέπουν ιστορίες που αντικατοπτρίζουν τη δική τους ζωή μειώνει το αίσθημα της απομόνωσης και ενισχύει την αυτοαποδοχή. Ο Καπουτζίδης καλεί τους δημιουργούς να ακούν τις ιστορίες του κόσμου και να τις μεταφέρουν με χαρά και αγάπη, χωρίς τον φόβο της κριτικής.

Η επόμενη μέρα για τη δημιουργία

Παρά τον συντηρητισμό που εντοπίζει, ο Γιώργος Καπουτζίδης παραμένει αισιόδοξος για τη νέα γενιά δημιουργών. Επισημαίνει ότι εκτός τηλεόρασης, το πνεύμα της ελευθερίας είναι ζωντανό και οι καλλιτέχνες αισθάνονται πραγματικά ελεύθεροι να πουν τις ιστορίες που έχουν στην καρδιά τους. Αυτό το κύμα δημιουργικότητας είναι που θα πιέσει τελικά και την τηλεόραση να εκσυγχρονιστεί και να αποδεχθεί την πολυμορφία της κοινωνίας.

Το μήνυμα του δημιουργού είναι σαφές: η ανοιχτή αφήγηση είναι το μόνο αντίδοτο στη ντροπή. Η τέχνη οφείλει να είναι ο χώρος όπου κάθε άνθρωπος μπορεί να βρει ένα κομμάτι της αλήθειας του, χωρίς λογοκρισία και χωρίς τον φόβο του κοινωνικού αποκλεισμού. Η επόμενη μέρα απαιτεί περισσότερο θάρρος από τους σταθμούς και λιγότερη προσκόλληση σε ξεπερασμένα πρότυπα.