- Πέθανε σε ηλικία 91 ετών η εμβληματική ηθοποιός Μπριζίτ Μπαρντό.
- Υπήρξε το απόλυτο σύμβολο της σεξουαλικής επανάστασης στο σινεμά.
- Αποσύρθηκε νωρίς από την υποκριτική για να ιδρύσει ίδρυμα προστασίας ζώων.
- Η ζωή της σημαδεύτηκε από πολιτικές αντιπαραθέσεις και δικαστικές καταδίκες.
- Παρέμεινε μέχρι το τέλος μια αντισυμβατική φιγούρα στο Σεν Τροπέ.
Η Μπριζίτ Μπαρντό, η γυναίκα που επαναπροσδιόρισε τη θηλυκότητα και προκάλεσε παγκόσμιο σάλο με τον αισθησιασμό της, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 91 ετών. Την είδηση του θανάτου της επιβεβαίωσε το ίδρυμά της την Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2025, κλείνοντας ένα κεφάλαιο για την πολιτιστική ιστορία της Γαλλίας και του παγκόσμιου σινεμά.
| Σταθμός Ζωής | Λεπτομέρειες |
|---|---|
| Ημερομηνία Γέννησης | 28 Σεπτεμβρίου 1934 |
| Κινηματογραφικό Ντεμπούτο | 1952 (Le Trou normand) |
| Ταινία-Σύμβολο | Και ο Θεός… έπλασε τη γυναίκα (1956) |
| Σύνολο Ταινιών | 42 |
| Έτος Αποχώρησης | 1973 |
| Ίδρυση Ιδρύματος | 1986 (Brigitte Bardot Foundation) |
| Τελευταίος Σύζυγος | Μπερνάρ ντ' Ορμάλ (από το 1992) |
Η Μπαρντό δεν υπήρξε απλώς μια ηθοποιός, αλλά ένας κοινωνικός καταλύτης που σηματοδότησε τη μετάβαση από τη συντηρητική εποχή των δεκαετιών του ’50 και ’60 στην απελευθέρωση των ηθών. Η πολιτιστική επιρροή της Γαλλίας εκείνη την περίοδο βρήκε στο πρόσωπό της το απόλυτο εξαγώγιμο σύμβολο, με την ίδια να μετατρέπεται σε πρότυπο για τη Marianne, την επίσημη προσωποποίηση της Γαλλικής Δημοκρατίας, ενώ η σεξουαλική της μαγεία άλλαξε για πάντα τα κινηματογραφικά δεδομένα.
Από το «Και ο Θεός… έπλασε τη γυναίκα» στην παγκόσμια καταξίωση
Γεννημένη στο Παρίσι το 1934, η Μπαρντό ξεκίνησε ως μοντέλο στο περιοδικό Elle σε ηλικία μόλις 15 ετών, πριν ο Ροζέ Βαντίμ την αναδείξει σε παγκόσμιο φαινόμενο. Η ταινία του 1956 «Και ο Θεός… έπλασε τη γυναίκα» αποτέλεσε το σημείο μηδέν για τη σεξουαλική επανάσταση στη μεγάλη οθόνη. Η αντισυμβατική της φύση και η ικανότητά της να ακολουθεί τα ένστικτά της, όπως είχε γράψει η Σιμόν ντε Μποβουάρ, την κατέστησαν pop culture icon που ενέπνευσε από τον Μπομπ Ντίλαν μέχρι τον Άντι Γουόρχολ.
Ωστόσο, η ασφυκτική δόξα λειτούργησε ως φυλακή για την ίδια. Οι απόπειρες αυτοκτονίας και οι πολυτάραχοι γάμοι της μαρτυρούσαν μια βαθιά εσωτερική δυστυχία πίσω από τη λαμπερή εικόνα. Όπως μεταδίδει το Reuters, η Μπαρντό ένιωθε συχνά απογοητευμένη από τους ανθρώπους, γεγονός που την οδήγησε στην οριστική αποχώρηση από το σινεμά το 1973, έχοντας γυρίσει συνολικά 42 ταινίες.
Προτεινόμενο Μπριζίτ Μακρόν: Η δήλωση για τις φεμινίστριες που προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων
Η ριζική στροφή και η ίδρυση του Ιδρύματος Μπριζίτ Μπαρντό
Μετά την αποχώρησή της από τα φώτα της δημοσιότητας, η Μπαρντό βρήκε καταφύγιο και σκοπό ζωής στην προστασία των ζώων. Το 1986 ίδρυσε το Ίδρυμα Μπριζίτ Μπαρντό, δημοπρατώντας προσωπικά της αντικείμενα για να χρηματοδοτήσει τη μάχη κατά της κακοποίησης. Η αφοσίωσή της ήταν τέτοια που συχνά δήλωνε πως «έδωσε την ομορφιά της στους άνδρες και τη σοφία της στα ζώα», επιδιώκοντας την εφαρμογή αυστηρότερων κανόνων, παρόμοιων με την πρόσφατη συμφωνία της ΕΕ για την προστασία γάτων και σκύλων.
Σύμφωνα με κοινωνικούς αναλυτές και ιστορικούς του κινηματογράφου, η Μπαρντό κατάφερε το σπάνιο κατόρθωμα να παραμείνει επίκαιρη ακόμα και δεκαετίες μετά την αποχώρησή της από την οθόνη. Παρά τις έντονες επικρίσεις για τις πολιτικές της τοποθετήσεις, η αυθεντικότητά της παραμένει το στοιχείο που την καθιέρωσε στη συλλογική μνήμη ως μια προσωπικότητα που δεν συμβιβάστηκε ποτέ με τις κοινωνικές επιταγές.
Οι πολιτικές αντιπαραθέσεις και η απομόνωση στο Σεν Τροπέ
Τα τελευταία χρόνια της ζωής της σημαδεύτηκαν από δικαστικές καταδίκες για δηλώσεις που θεωρήθηκαν ότι υποκινούν το φυλετικό μίσος. Οι απόψεις της για τη μετανάστευση και το Ισλάμ προκάλεσαν θύελλα αντιδράσεων, ενώ η ανοιχτή στήριξή της στην άκρα δεξιά και την οικογένεια Λεπέν δίχασε την κοινή γνώμη. Η ίδια, ωστόσο, παρέμενε αμετανόητη, ζώντας απομονωμένη πίσω από τους ψηλούς τοίχους της έπαυλής της στο Σεν Τροπέ, περιτριγυρισμένη από σκύλους, γάτες και άλογα.
Το τέλος μιας εποχής για τη γαλλική κουλτούρα
Ο θάνατος της Μπαρντό σηματοδοτεί το τέλος μιας ολόκληρης εποχής για τη Γαλλία. Παρά τις αντιφάσεις της, η «B.B.» παρέμεινε μέχρι το τέλος μια εμβληματική φιγούρα που αρνήθηκε να «διορθωθεί» ή να προσαρμοστεί. Η κληρονομιά της δεν περιορίζεται στις ασπρόμαυρες ταινίες της, αλλά επεκτείνεται στη μόδα, τον ακτιβισμό και την αδιάλειπτη αναζήτηση της ελευθερίας, στοιχεία που την κατέστησαν αθάνατη πριν ακόμα φύγει από τη ζωή.
