Αθήνα: Η στεγαστική κρίση αναγκάζει εργαζόμενους να ζουν σε φθηνά ξενοδοχεία

Στην καρδιά της Αθήνας, η οξυμένη στεγαστική κρίση οδηγεί έναν αυξανόμενο αριθμό εργαζομένων με χαμηλά εισοδήματα να διαμένουν για εβδομάδες ή και μήνες σε φθηνά ξενοδοχεία της Ομόνοιας και του κέντρου. Αυτή η νέα πραγματικότητα, όπου η αναζήτηση στέγης μετατρέπεται σε καθημερινή πάλη, αποκαλύπτεται μέσα από τις μαρτυρίες ρεσεψιονίστ και των ίδιων των ενοίκων, όπως η διασώστρια Χριστίνα και ο μάγειρας Φώτης.

Η εντεινόμενη στεγαστική κρίση στην Αθήνα δεν αποτελεί πλέον απλώς ένα οικονομικό φαινόμενο, αλλά μια σκληρή κοινωνική πραγματικότητα που αναγκάζει εργαζόμενους πλήρους απασχόλησης να αναζητούν καταφύγιο σε φθηνά ξενοδοχεία. Αυτή η εξέλιξη έρχεται ως συνέχεια μιας μακράς περιόδου αυξανόμενων ενοικίων και περιορισμένης διαθεσιμότητας ακινήτων, καθιστώντας την εύρεση αξιοπρεπούς στέγης αδύνατη για πολλά νοικοκυριά με χαμηλά και μεσαία εισοδήματα.

Η νέα πραγματικότητα της Ομόνοιας

Στην περιοχή της Ομόνοιας και του ευρύτερου κέντρου της Αθήνας, έχει αναδυθεί τα τελευταία δύο χρόνια μια νέα κατηγορία «ενοίκων» στα φθηνά ξενοδοχεία. Πρόκειται για ανθρώπους που, παρά το γεγονός ότι έχουν μόνιμη εργασία, αδυνατούν να βρουν σπίτι και αναγκάζονται να διαμένουν για εβδομάδες ή και μήνες σε αυτά τα καταλύματα. Όπως περιγράφει η Άννα, ρεσεψιονίστ σε μικρό ξενοδοχείο, οι συγκεκριμένοι επισκέπτες ξεχωρίζουν από τις βαλίτσες τους, τις οποίες «σέρνουν σαν να κουβαλούν όλη τους τη ζωή», αναζητώντας απεγνωσμένα κάποιο διαθέσιμο ενοίκιο.

Οι προσωπικές ιστορίες: Χριστίνα και Φώτης

Μία από τις περιπτώσεις αυτές είναι η Χριστίνα, 44 ετών, διασώστρια στον Πειραιά με μισθό 800 ευρώ. Μετά από προβλήματα με το προηγούμενο διαμέρισμά της στον Κορυδαλλό και έναν λογαριασμό νερού που έφτασε τα 1.000 ευρώ λόγω διαρροών, αναγκάστηκε να φύγει χωρίς να έχει βρει νέα στέγη. Από τις αρχές Οκτωβρίου, ζει σε ξενοδοχείο, πληρώνοντας 28 ευρώ τη μέρα. Η Χριστίνα δηλώνει ότι μπορεί να διαθέσει μέχρι 400 ευρώ για ενοίκιο, τον μισό της μισθό, ακόμα και για ημιυπόγειο, αλλά δεν έχει βρει τίποτα αξιοπρεπές. Νιώθει την κατάστασή της «εξευτελιστική», καθώς δεν μπορεί να μαγειρέψει και τρώει καθημερινά απ’ έξω, ζητώντας ακόμα και χρήματα από τον πατέρα της.

Αντίστοιχη είναι η ιστορία του Φώτη, 33 ετών, μάγειρα από τη Λήμνο, ο οποίος ήρθε στην Αθήνα τον Οκτώβριο για δουλειά. Το σπίτι που είχε βρει στα χαρτιά στην πλατεία Βικτωρίας, με ενοίκιο 300 ευρώ, αποδείχθηκε «άθλιο» και εντελώς διαφορετικό από τις φωτογραφίες. Ο Φώτης, έχοντας αφήσει τα πράγματά του σε φίλο, περιπλανιέται από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο στην Ομόνοια, πληρώνοντας αρχικά 30 και τώρα 25 ευρώ τη νύχτα. Αντιμετωπίζει δυσκολίες στην εύρεση στέγης, καθώς τα σπίτια νοικιάζονται άμεσα και οι ιδιοκτήτες ζητούν πρόσθετα δικαιολογητικά, όπως βεβαίωση εργοδότη για τη μονιμότητα και τον μισθό.

Ο αντίκτυπος και οι προκλήσεις

Η ψυχολογική και οικονομική επιβάρυνση για αυτούς τους ανθρώπους είναι τεράστια. Όπως σημειώνει η Λένα, άλλη μία ρεσεψιονίστ, βλέπει καθημερινά την «πάλη» στα πρόσωπα των ενοίκων. Η διαμονή σε ένα low-budget ξενοδοχείο, όσο καθαρό κι αν είναι, στερεί βασικές ανέσεις όπως κουζίνα ή χώρο για προσωπικά αντικείμενα, με τα πράγματα να μένουν στοιβαγμένα. Πολλοί καταλήγουν να πληρώνουν ολόκληρο μηνιάτικο για ένα δωμάτιο λίγων τετραγωνικών, προπληρώνοντας δεκαπενθήμερα.

Αυτό που ανησυχεί τους αναλυτές και τους επαγγελματίες του κλάδου είναι η αύξηση αυτών των περιστατικών. Η αγορά φαίνεται να προεξοφλεί ότι η κατάσταση θα επιδεινωθεί, καθώς η ζήτηση για οικονομική στέγη παραμένει υψηλή και η προσφορά περιορισμένη. Η αδυναμία εύρεσης σπιτιού δεν επηρεάζει μόνο τους χαμηλόμισθους, αλλά και άλλες κατηγορίες, όπως δημόσιοι υπάλληλοι της περιφέρειας που μετακομίζουν στην Αθήνα και βρίσκονται αντιμέτωποι με δυσβάσταχτα ενοίκια, όπως επισημαίνει ο μεσίτης Παναγιώτης Μάντης. Τα Airbnb, αν και προσφέρουν προσωρινές λύσεις, είναι συχνά ακριβότερα μακροπρόθεσμα.

Τι αναμένεται στη συνέχεια

Ο Παναγιώτης Μάντης, μεσίτης στο κέντρο, επιβεβαιώνει ότι οι ιστορίες σαν αυτές της Χριστίνας και του Φώτη πληθαίνουν. Μάλιστα, ένα 5% των πελατών του είναι δημόσιοι υπάλληλοι που μετατίθενται στην Αθήνα και αναγκάζονται να μένουν σε ξενοδοχεία για εβδομάδες ή μήνες, καθώς τα ενοίκια είναι δυσβάσταχτα για υγειονομικούς ή νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς. Η Λένα, από την πλευρά της, περιγράφει τη χαρά των ενοίκων όταν τελικά βρίσκουν σπίτι, μια στιγμή που «τους φεύγει ένα βάρος από πάνω τους». Ωστόσο, λίγες ώρες μετά το check-out, ένας νέος προσωρινός ένοικος φτάνει, αναζητώντας και αυτός το δικό του σπίτι που δεν έχει βρεθεί ακόμη, διαιωνίζοντας έναν φαύλο κύκλο ανασφάλειας και αναζήτησης.