Νίκος Μήτσας ο σεναριογράφος της δημοφιλούς σειράς «Να με λες μαμά» εξηγεί στην εκπομπή Super Κατερίνα γιατί το έργο αυτό βρήκε χώρο στην ελληνική τηλεόραση. Στη σύντομη αυτή συζήτηση, έδωσε έμφαση στην προσέγγιση του υλικού και στο ότι η σειρά καταπιάστηκε με κοινωνικά ζητήματα με τρόπο που, κατά τον ίδιο, δικαιολογεί την τηλεοπτική της παρουσία.
Η δημόσια συζήτηση στην εκπομπή
Κατά τη διάρκεια της εμφάνισής του στην εκπομπή, ο σεναριογράφος Νίκος Μήτσας ανέλυσε το σκεπτικό πίσω από τις επιλογές της σειράς. Η συζήτηση επικεντρώθηκε στην προσέγγιση των χαρακτήρων και στην προσπάθεια να αποδοθούν κοινωνικές πραγματικότητες χωρίς υπερβολές.
Στο πλαίσιο της κουβέντας, ο ίδιος υπογράμμισε ότι η σειρά επιχειρεί μια ρεαλιστική απεικόνιση θεμάτων που συχνά αποφεύγονται ή ωραιοποιούνται στην τηλεοπτική μυθοπλασία. Η αναφορά αυτή εξηγεί, όπως είπε, τον λόγο που το κοινό και οι κριτικοί ενδιαφέρθηκαν για το έργο.
Το δημιουργικό σκεπτικό πίσω από την σειρά
Ο Μήτσας περιέγραψε την προσέγγιση των σεναρίων ως μια διαδικασία που προτεραιοποιεί την ειλικρινή θεματολογία και την ανθρώπινη διάσταση των χαρακτήρων. Η επιδίωξη ήταν να αποφευχθούν στερεότυπα και να αναδειχθούν καταστάσεις με κατεύθυνση προς την ουσία του κοινωνικού προβληματισμού.
Επιπλέον, επεσήμανε ότι η επιλογή της γραμμής αυτής έγινε με γνώμονα την ανάγκη για τηλεοπτικό διάλογο — δηλαδή για παραγωγές που δεν περιορίζονται στη διασκέδαση αλλά προκαλούν σκέψη και συζήτηση στην κοινωνία.
Η θέση της σειράς στην τηλεοπτική πραγματικότητα
Με αφορμή την πορεία της σειράς, ο σεναριογράφος σχολίασε πως η παρουσία τέτοιων έργων στην οθόνη αντανακλά μεγαλύτερες συζητήσεις για το περιεχόμενο που επιλέγεται και προβάλλεται. Η σειρά, κατά τον ίδιο, άνοιξε χώρο για ευρύτερες συζητήσεις γύρω από κοινωνικά θέματα που αφορούν μεγάλο μέρος του κοινού.
Τέλος, ο Μήτσας τόνισε ότι το να βλέπεις στο πρόγραμμα σειρές που αντιμετωπίζουν με σοβαρότητα και ειλικρίνεια κοινωνικά ζητήματα αποτελεί, για τον ίδιο, ένδειξη ότι ο τηλεοπτικός χώρος μπορεί να συμβάλλει στον δημόσιο διάλογο. Αυτή η θέση εξηγεί και το γιατί, όπως είπε, το έργο «Να με λες μαμά» θεωρήθηκε αξιόλογο και χρήσιμο για την τηλεόραση.
