Η Ρένια Λουϊζίδου βρέθηκε προσκεκλημένη στην εκπομπή και συζήτησε λεπτομερώς την πορεία της, δίνοντας έμφαση στην επιλογή της να αφοσιωθεί στην υποκριτική. Στη διάρκεια της συνέντευξης ηθοποιός εξήγησε πώς η δημόσια ανταπόκριση έχει αλλάξει την καθημερινότητά της, ενώ η παρουσία της στο στούντιο της εκπομπής Καλύτερα Αργά ανέδειξε στιγμές προσωπικού στοχασμού.
Η απόφαση για την υποκριτική
Στην κουβέντα η Λουϊζίδου περιέγραψε την πορεία που την έφερε στην επιλογή της σκηνής, χωρίς να υπεισέλθει σε λεπτομέρειες βιογραφικού χαρακτήρα. Η συζήτηση εστίασε στο πώς διαμορφώθηκε το ενδιαφέρον της για την τέχνη, με την ίδια να αναγνωρίζει το βάθος της εσωτερικής ανάγκης που την ώθησε.
Η συνέντευξη ανέφερε επίσης ότι η απόφαση δεν ήταν αποτέλεσμα μιας στιγμής αλλά μιας διαδικασίας, στοιχείο που η ηθοποιός επανέλαβε ως βασικό στη διαμόρφωση της επαγγελματικής της ταυτότητας. Παράλληλα τονίστηκε η σημασία της επιμονής και της συνεχούς εξάσκησης, καθώς και η σχέση με την εκπαίδευση και τις πρώτες συνεργασίες.
Η σχέση με το κοινό
Ένα από τα κεντρικά σημεία που ανέδειξε η συζήτηση ήταν η αποδοχή από το κοινό και πώς αυτή επηρεάζει τον αυτοπροσδιορισμό της καλλιτέχνιδας. Η Λουϊζίδου εξήγησε ότι η θετική ανταπόκριση την εξέπληξε, προσδίδοντας νέα διάσταση στην έννοια της δημόσιας αποδοχής και επικοινωνίας.
Σε προσωπικό επίπεδο η αποδοχή περιγράφηκε ως μια «ασφαλιστική δικλείδα» που δίνει νόημα στις επιλογές της, χωρίς όμως να υποκαθιστά την ανάγκη για συνεχή δουλειά. Η αναφορά στη συναισθηματική αντίδραση του κοινού ήταν εμφανής, καθώς η ίδια παραδέχτηκε την έκπληξή της για την ένταξή της στην κοινή μνήμη.
Η δημόσια μνήμη και η εικόνα
Κατά τη διάρκεια της εκπομπής αναδείχθηκε επίσης το στοιχείο της μνήμης του κοινού και του πώς ένας καλλιτέχνης γίνεται κομμάτι της συλλογικής ανάμνησης. Η ίδια η Λουϊζίδου παραδέχτηκε ότι ποτέ δεν περίμενε να αποτελεί συχνά σημείο αναφοράς για θεατές, γεγονός που την έκανε να αναθεωρήσει την αξία του έργου της.
Η συζήτηση περιελάμβανε αναφορές στις διάφορες μορφές προβολής και την ευθύνη που συνοδεύει την δημόσια παρουσία, με την ηθοποιό να τονίζει την ανάγκη για σεβασμό στη σχέση με το κοινό και τη διατήρηση της προσωπικής ισορροπίας παράλληλα με την καλλιτεχνική πορεία.
Παράλληλα επισημάνθηκε ο ρόλος της τηλεόρασης ως πλατφόρμας που φέρνει τους δημιουργούς πιο κοντά στον θεατή.
Η εμφάνιση στην εκπομπή ανέδειξε στιγμές στοχασμού για την πορεία της στο θέατρο και την τηλεόραση, με την ίδια να παραμένει μετρημένη στις εκφράσεις της και να αποτυπώνει την έκπληξη που της προκάλεσε η μακροχρόνια απήχηση του έργου της. Στο πλαίσιο αυτό η λέξη ευγνωμοσύνη προς το κοινό φάνηκε να κυριαρχεί στη λεκτική της αποτύπωση.
Καθώς η συνομιλία έκλεισε, η Λουϊζίδου επανέλαβε την εκτίμησή της για τη θέση που έχει αποκτήσει στη δημόσια σφαίρα, χωρίς να διεκδικεί εύκολες ερμηνείες για το φαινόμενο της μνήμης των θεατών. Η τελική εικόνα ήταν αυτή μιας καλλιτέχνιδας που βλέπει την αποδοχή ως στοιχείο συνέχειας της δουλειάς της και όχι ως αυτοσκοπό.
