Ο γνωστός δημοσιογράφος Γ. Καμπάς, κατά τη διάρκεια της εκπομπής «Πρωινή Ζώνη», προέβη σε μια σαφή τοποθέτηση αναφορικά με την τραγωδία των Τεμπών και τη σχέση της με τη συλλογική εθνική μνήμη. Ο κύριος Καμπάς υπογράμμισε τη σημασία του διαχωρισμού του τραγικού αυτού γεγονότος από τους αγώνες του έθνους για ελευθερία, ενώ παράλληλα εξέφρασε την έντονη διαφωνία του για το χρονικό σημείο που επιλέγεται για ενέργειες που αφορούν την «αφαίρεση ονομάτων».
Η παρέμβασή του αναδεικνύει μια ευρύτερη συζήτηση που βρίσκεται σε εξέλιξη στην ελληνική κοινωνία, σχετικά με τον τρόπο που διαχειριζόμαστε και τιμούμε τα ιστορικά γεγονότα, καθώς και τις πρόσφατες εθνικές δοκιμασίες. Η θέση του εστιάζει στην ανάγκη για σεβασμό στην ιδιαιτερότητα κάθε τραγωδίας και στην αποφυγή άστοχων συσχετισμών που ενδέχεται να επισκιάσουν την ουσία.
Η διαχωριστική γραμμή στην ιστορική μνήμη
Ο Γ. Καμπάς τόνισε με έμφαση ότι η τραγωδία των Τεμπών, με τις οδυνηρές συνέπειες και την απώλεια ανθρώπινων ζωών, αποτελεί ένα σύγχρονο, βαθιά τραυματικό γεγονός για την Ελλάδα. Σύμφωνα με τον ίδιο, αυτή η τραγωδία **δεν έχει καμία σχέση** με τους ιστορικούς αγώνες του έθνους για ελευθερία, οι οποίοι ανήκουν σε ένα διαφορετικό ιστορικό πλαίσιο και έχουν διακριτούς συμβολισμούς.
Η τοποθέτηση αυτή υποδηλώνει μια προσπάθεια να διασαφηνιστεί η θέση της κάθε κατηγορίας γεγονότων στην κοινή συνείδηση. Οι εθνικοί αγώνες, όπως η Επανάσταση του 1821 ή οι αντιστασιακές προσπάθειες, ενσαρκώνουν τον αγώνα για την ύπαρξη και την ανεξαρτησία του κράτους, ενώ η τραγωδία των Τεμπών αναφέρεται σε ένα ζήτημα σύγχρονης κοινωνικής και κρατικής λειτουργίας, με την **ανθρώπινη απώλεια να είναι στο επίκεντρο**.
Αυτή η διάκριση είναι κρίσιμη, καθώς η συγχώνευση ή η αλληλοεπικάλυψη διαφορετικών ιστορικών αφηγήσεων μπορεί να οδηγήσει σε παρανοήσεις ή στην υποβάθμιση της μοναδικότητας κάθε συμβάντος. Ο Καμπάς, μέσω της τοποθέτησής του, καλεί σε μια πιο **προσεκτική και μελετημένη προσέγγιση** της ιστορικής και κοινωνικής μνήμης.
Το ζήτημα του «λάθος timing» και η συλλογική μνήμη
Ένα άλλο κομβικό σημείο της παρέμβασης του Γ. Καμπά ήταν η αναφορά στο «λάθος timing» για την «αφαίρεση ονομάτων». Αν και το ακριβές πλαίσιο αυτής της φράσης δεν διευκρινίστηκε πλήρως στο δεδομένο απόσπασμα, η κριτική του φαίνεται να αφορά την περίοδο που επιλέγεται για τέτοιες ενέργειες.
Η «αφαίρεση ονομάτων» μπορεί να παραπέμπει σε διάφορα ζητήματα, όπως την μετονομασία χώρων, την αλλαγή μνημείων ή την διαγραφή αναφορών σε πρόσωπα, σε ένα ευαίσθητο χρονικά διάστημα.
Ο προβληματισμός του Καμπά επικεντρώνεται στο πότε και γιατί γίνονται τέτοιες ενέργειες, ειδικά σε σχέση με ένα τόσο νωπό και επώδυνο γεγονός όπως η τραγωδία των Τεμπών. Η φράση «λάθος το timing» υποδηλώνει ότι η στιγμή που επιλέγεται για οποιαδήποτε τέτοια πρωτοβουλία είναι ακατάλληλη, ενδεχομένως επειδή **παραβιάζει την κοινωνική ευαισθησία** ή αποσπά την προσοχή από την ανάγκη για δικαιοσύνη και μνημόνευση των θυμάτων.
Η συλλογική μνήμη είναι ένα εύθραυστο οικοδόμημα, και η διαχείρισή της απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή και σεβασμό, ειδικά όταν πρόκειται για πρόσφατες απώλειες. Ο Καμπάς προφανώς εκφράζει την ανησυχία ότι τέτοιες ενέργειες, ανεξαρτήτως του σκοπού τους, θα μπορούσαν να εκληφθούν ως ασέβεια ή ως μια προσπάθεια αλλοίωσης της **ιστορικής αλήθειας** σε ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο πλαίσιο.
Ευρύτερος προβληματισμός στον δημόσιο διάλογο
Η παρέμβαση του Γ. Καμπά στην «Πρωινή Ζώνη» αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου δημόσιου διαλόγου που εξελίσσεται στην Ελλάδα, σχετικά με τον τρόπο διαχείρισης των εθνικών τραγωδιών και της ιστορικής τους διάστασης. Τέτοιες τοποθετήσεις συμβάλλουν στον προβληματισμό για το πώς η κοινωνία αντιδρά σε σοβαρά συμβάντα και πώς **διαμορφώνει τη συλλογική της μνήμη**.
Είναι σαφές ότι η ανάγκη για απονομή δικαιοσύνης στην υπόθεση των Τεμπών παραμένει επιτακτική, και κάθε ενέργεια που σχετίζεται με τη διαχείριση της μνήμης των θυμάτων πρέπει να γίνεται με τη μέγιστη δυνατή προσοχή και σεβασμό. Ο Γ. Καμπάς, μέσα από τις δηλώσεις του, καλεί σε μια στάση που τιμά τόσο την ιστορία όσο και την **πρόσφατη τραγωδία** με τον δέοντα τρόπο, διαφυλάσσοντας την ακεραιότητα και των δύο αφηγήσεων.
