Ο Χ. Λεμπιδάκης τοποθετήθηκε δημόσια για τον τρόπο που ορισμένα τηλεοπτικά προγράμματα διαμορφώνουν το περιεχόμενό τους γύρω από τις αμήχανες στιγμές δημοσιογράφων. Το σχόλιο του δημοσιογράφου έγινε μετά τα λεγόμενα του Πολυχρονίδη και επαναφέρει τη συζήτηση για τις πρακτικές της ενημέρωσης.
Στην τοποθέτηση αυτή υπήρξε ιδιαίτερη αναφορά στις τηλεοπτικές εκπομπές που επενδύουν σε τέτοιες στιγμές για θεαματικότητα.
Πότε και γιατί προέκυψε το σχόλιο
Η παρατήρηση του Χ. Λεμπιδάκη συνδέθηκε άμεσα με τα πρόσφατα σχόλια του Πολυχρονίδη, που έγιναν αντικείμενο συζήτησης στη δημόσια σφαίρα. Η αναφορά αυτή δεν αποτελεί γενική καταγγελία, αλλά σημειώνει ένα φαινόμενο που παρατηρείται σε συγκεκριμένες περιπτώσεις μετάδοσης.
Στο πλαίσιο της συζήτησης υπήρξε αναφορά στην εκπομπή Το ‘Χουμε!’, όπου καταγράφηκε η τοποθέτηση. Η αναφορά στο πρόγραμμά φέρνει την κουβέντα στο επίπεδο της τηλεοπτικής παραγωγής και των επιλογών που γίνονται για την οργανωση ρεπορτάζ και στιγμών.
Τι θέτει η παρατήρηση για τα μέσα
Με την επισήμανση του Λεμπιδάκη ανοίγει ένα ευρύτερο ερώτημα για τον ρόλο των μέσα ενημέρωσης στην ανάδειξη ή τη μεγέθυνση αδύνατων στιγμών επαγγελματιών. Η συζήτηση αυτή αφορά τόσο τους παρουσιαστές όσο και τις ομάδες παραγωγής που αποφασίζουν το τελικό μοντάζ και την προβολή.
Το σχόλιο επισημαίνει επίσης την ένταση ανάμεσα στη δημοσιογραφία ως υπηρεσία πληροφόρησης και στην αναζήτηση θεαματικότητας. Δημοσιογραφική δεοντολογία και εμπορικά κίνητρα συχνά τίθενται σε αντίστιξη, χωρίς απαραίτητα να καταλήγει η παρατήρηση σε συγκεκριμένη κρίση για όλα τα μέσα. Η αντίθεση αυτή είναι κεντρική στη δημόσια συζήτηση για την ποιότητα της ενημέρωσης.
Επιπτώσεις στον δημόσιο διάλογο και στο επάγγελμα
Οι πρακτικές που επισημαίνει ο Λεμπιδάκης έχουν συνέπειες στο πώς αντιλαμβάνεται το κοινό την αξιοπιστία των δημοσιογράφων και την ποιότητα του δημόσιου διαλόγου. Η ανάδειξη αμηχανίας μπορεί να εστιάσει την προσοχή σε μεμονωμένες στιγμές αντί για τα ουσιαστικά θέματα που καλύπτονται.
Σε επίπεδο επαγγελματικής κοινότητας, τέτοιου είδους παρατηρήσεις επαναφέρουν τη σημασία της αυτορρύθμισης και της κριτικής στη δημοσιογραφική πρακτική. Ο διάλογος αυτός μπορεί να οδηγήσει σε αλλαγές στην επεξεργασία και στην παρουσίαση υλικού, χωρίς όμως να προκύπτουν άμεσα συμπεράσματα για συνολικές τάσεις.
Η τοποθέτηση του Χ. Λεμπιδάκη, μετά τα λεγόμενα του Πολυχρονίδη, λειτουργεί ως υπενθύμιση των εντάσεων ανάμεσα σε θεαματικότητα και ενημέρωση. Η αναφορά στον Πολυχρονίδη ανέδειξε το θέμα, ενώ οι αντιδράσεις που θα ακολουθήσουν θα καθορίσουν αν θα υπάρξει ευρύτερη αναθεώρηση πρακτικών. Η παρατήρηση μένει κομβική για όσους παρακολουθούν τη σχέση των Μέσων με την κοινή γνώμη.
